Περισσότερες Πληροφορίες για το εξής: Το Συνέδριο στην Ουάσιγκτον Ενάντια στην Ακτινοβολία και η Αντιµετώπιση

Η ικανότητα να αντιµετωπίζεις είναι η ικανότητα να έχεις χώρο. Πρέπει να έχετε χώρο προκειµένου να έχετε ένα σύµπαν. Και ο χώρος είναι ελευθερία. Εποµένως, αν κάποιος θέλει να ελευθερωθεί, πρέπει να είναι ικανός να αντιµετωπίζει. Ο άνθρωπος που τρέχει µακριά από τον εχθρό ποτέ δεν ελευθερώνεται στη συνέχεια. – Λ. Ρον Χάμπαρντ

Στα µέσα της δεκαετίας του 1950, οι αµερικανικές πυρηνικές δοκιµές είχαν γεµίσει τον ουρανό της Βόρειας Αµερικής µε ραδιενεργό σκόνη σε ανησυχητικά επίπεδα. Πουθενά µάλιστα δεν ήταν τόσο έντονη η βροχή της ραδιενεργούς αυτής σκόνης όσο στους τόπους των δοκιµών αυτών στην έρηµο της Νεβάδα, καθώς και γύρω απ’ αυτούς, όπου κυριολεκτικά εκατοντάδες εκρήξεις φώτιζαν τον ουρανό πάνω από αρκετές αµερικανικές Πολιτείες.

Μερικές εκατοντάδες χιλιόµετρα πιο µακριά, προς το νότο, στο Φίνιξ της Αριζόνα, ο Λ. Ρον Χάµπαρντ µιλούσε για όλα όσα άναβαν «κόκκινο λαµπάκι» στο µετρητή Γκάιγκερ, ο οποίος ανιχνεύει τη ραδιενέργεια. Φυτά, ζώα, ακόµα και το πιάνο που είχε στο σαλόνι του – όλα ήταν καλυµµένα από µικροσκοπικά ραδιενεργά σωµατίδια που έκαναν το µετρητή να βουίζει.

Και, σαν να µην έφτανε αυτό, η Ρωσία διεξήγαγε τις δικές της πυρηνικές δοκιµές και µαζί µε την Αµερική επιδίδονταν σε έναν αγώνα ταχύτητας για το ποια θα κατασκευάσει τις περισσότερες και µεγαλύτερες βόµβες. Όλα όµως αυτά σήµαιναν πως η ακτινοβολία απλωνόταν παντού. Παρά το γεγονός όµως ότι τα ποσοστά ακτινοβολίας στην ατµόσφαιρα δηµοσιεύονταν τακτικά στις εφηµερίδες και οι αριθµοί ήταν διαρκώς αυξητικοί, ουσιαστικά κανείς δε µιλούσε για τους κινδύνους.

Ένα µεγάλο µέρος του κόσµου ήταν ανυποψίαστο, σε σηµείο που οι άνθρωποι διοργάνωναν ακόµη και πάρτι για να βιώσουν την «εµπειρία» της λάµψης που επακολουθούσε σε µια πυρηνική έκρηξη, η οποία γινόταν λίγα µόλις χιλιόµετρα µακριά τους, χωρίς να παίρνουν καµία προφύλαξη εκτός από τα γυαλιά ηλίου που φορούσαν. Όσο για κείνους που δεν ήταν και τόσο αδιάφοροι, τα πάντα ήταν ένα µυστήριο, µε τις παρανοϊκές κυβερνήσεις να κρύβονται πίσω από ένα πέπλο µυστηρίου.

Ο Λ. Ρον Χάμπαρντ είχε ήδη αγγίξει αυτό το θέµα στο προηγούµενο συνέδριό του (Συνέδριο στο Λονδίνο για τα Ανθρώπινα Προβλήµατα) ζητώντας να µπει ένα τέλος τόσο στη µυστικότητα όσο και στον ανεξέλεγκτο αριθµό δοκιµών σε πυρηνικά όπλα, για τις οποίες ο κόσµος δεν είχε καµία πληροφόρηση. Επιπλέον, αναλάµβανε ενεργό δράση σε προσωπικό επίπεδο συγκεντρώνοντας όλες τις πληροφορίες που είχαν προσεκτικά αποκρύψει από τον κόσµο για να τις χρησιµοποιήσει για την έκδοση ενός «Βασικού Εγχειριδίου Πολιτικής Άµυνας» που σχεδίαζε. Όσο για τον επείγοντα χαρακτήρα του ζητήµατος που πραγµατευόταν, τα λόγια µε τα οποία ξεκινούσε η εισαγωγή του εγχειριδίου τα λένε όλα:

«Δεκαπέντε λεπτά µετά από µια επίθεση µε πυρηνικά, αν είσαι ακόµα ζωντανός, ποιες θα είναι οι απαντήσεις σου σε αυτές τις ερωτήσεις:

»1. Η οικογένειά µου και οι φίλοι µου είναι ζωντανοί;

»2. Η οµοσπονδιακή κυβέρνηση υπάρχει ακόµα;

»3. Μπορώ να αγοράσω κάτι µε τα χρήµατα που έχω στην τσέπη µου; Περνάνε ακόµη;

»4. Πού θα βρω νερό για να πιω απόψε;

»5. Θα έχω τίποτα για να φάω αύριο και την επόµενη εβδοµάδα;

»6. Πώς µπορώ να βοηθήσω τους άλλους;

»7. Πώς µπορώ να εκδικηθώ εκείνους που έριξαν αυτές τις βόµβες;

»8. Μπορεί πλέον να ζήσει η Αµερική;

»9. Μπορεί να περισωθεί τίποτα µέσα σε όλο αυτό το χάος;

»10. Πώς µπορώ να δουλέψω;

»Αν σκοτωνόσασταν, θα πεθαίνατε ξέροντας πως κάνατε οτιδήποτε µπορούσατε για να επιβιώσει η Αµερική και οι δικοί σας άνθρωποι;».

Και, παρά το γεγονός ότι το πυρηνικό πρόγραµµα συνεχίστηκε, το ίδιο συνεχίστηκαν και οι έρευνες του Λ. Ρον Χάμπαρντ. Και, όταν εντελώς ξαφνικά οδηγήθηκαν σε µια πρωτοποριακή ανακάλυψη που αφορούσε µια πραγµατικά παγκόσµια κατάσταση έκτακτης ανάγκης, κατέστη απαραίτητη η διεξαγωγή ενός «Συνεδρίου Έκτακτης Ανάγκης». Σύντοµα πτήσεις τσάρτερ µε προορισµό την Ουάσιγκτον ταξίδευαν από πόλη σε πόλη και έπαιρναν καθ’ οδόν Σαηεντολόγους. Και όσο για το πού συγκεντρώθηκαν εκείνη την Κυριακή –την 29η Δεκεµβρίου 1956– κανένα µέρος δε θα µπορούσε να είναι καταλληλότερο: το Ξενοδοχείο των Εθνών στη Λεωφόρο Πενσιλβάνια της Ουάσιγκτον, το οποίο είχε θέα στο Λευκό Οίκο.

Ανεβαίνοντας στο βήµα για την εναρκτήρια διάλεξη, ο Λ. Ρον Χάμπαρντ χωρίς να χάσει χρόνο εξήγησε ποια ήταν αυτή η κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Παρατηρώντας ότι υπάρχει άµεση αντιστοιχία ανάµεσα στην πρόοδο του κέις και στα αυξανόµενα επίπεδα ακτινοβολίας, δήλωσε:

«Αυτός που ανατινάζει µια βόµβα πέρα εκεί στη Ρωσία δεν έχει καµιά σχέση µ’ εσάς που δίνετε πρόσεσινγκ σ’ έναν πρηκλήαρ στο Πουκίπσι, σωστά; Όχι. Καµιά απολύτως σχέση. Είναι απλό. Πρέπει να είναι τελείως άσχετο γεγονός. Ο ρυθμός με τον οποίο ένας πρηκλήαρ γίνεται Κλήαρ στο Ορλάντο της Φλόριντα δεν έχει καμιά σχέση με την ατομική σχάση, σωστά;

»Ακούστε, όταν αυτά τα δύο γεγονότα συνδέθηκαν τελικά, µου ανέβηκε το αίµα στο κεφάλι».

Στη συνέχεια της πρώτης εκείνης µέρας, ο Ρον έδωσε άλλες τρεις διαλέξεις και δύο συνεδρίες Οµαδικού Ώντιτινγκ, στις οποίες έκανε γνωστή την ανακάλυψή του για την άµεση αυτή απειλή. Ήταν η Διαναζίνη, µια σύνθεση από διάφορες βιταµίνες, που ονοµάζεται έτσι λόγω της ικανότητάς της να χειρίζεται, µε τον τρόπο που το κάνει, τις συνέπειες που υφίσταται το σώµα. Και αυτό στο οποίο κατά κύριο λόγο αναφερόταν ο Λ. Ρον Χάµπαρντ ήταν µια από τις βιταµίνες που περιέχονται στη φόρµουλα, το νικοτινικό οξύ (αλλιώς νιασίνη), και η ανακάλυψη της εντυπωσιακής της σχέσης µε την ακτινοβολία, αφού είναι ικανή να κάνει το σώµα να κοκκινίσει µε τον ίδιο ακριβώς τρόπο που είχε κοκκινίσει από παλιά εγκαύµατα από τον ήλιο.

Ανεξάρτητα από το πόσο θρυλική έχει γίνει αυτή η ανακάλυψη σήµερα, οι ανακαλύψεις που έκανε περαιτέρω ο Λ. Ρον Χάμπαρντ, αφορούσαν στ’ αλήθεια από κοινού ολόκληρο τον κόσµο και εκτείνονταν στην αιωνιότητα. Για το λόγο αυτό αποτελούν την πραγµατική ιστορία της ακτινοβολίας, µια ιστορία η οποία όχι µόνο πηγαίνει προς τα πίσω σε µια εποχή που τα καθηµερινά αντικείµενα είχαν το δικό τους φως, αλλά εξηγεί επίσης το πώς και το γιατί η ακτινοβολία είναι ένας έµφυτος παράγοντας πρακτικά σε κάθε παρεκκλιτικό περιστατικό στην ολική τροχιά ενός ατόµου.

Όλα αυτά εξηγούν γιατί η έρευνα πάνω στο ζήτηµα της ακτινοβολίας κατέληξε σε τόσες πολλές ανακαλύψεις-ορόσηµα που περιλαµβάνονται σε αυτό το Συνέδριο: από το πρόσες της Χέβινγκνες και της Αντιµετώπισης ως το πλέον θεµελιώδες πρόγραµµα για την εξάπλωση των απαντήσεων της Σαηεντολογίας παντού: Επιχείρηση Τρίτο Δυναµικό.

Αυτή είναι ιστορία πίσω από το πρώτο Συνέδριο Ενάντια στην Ακτινοβολία, το οποίο έδωσε τις λύσεις σε προβλήµατα τόσο παλιά όσο και ο χρόνος και τόσο επίκαιρα όσο και οι σηµερινοί τίτλοι των εφηµερίδων.