Περισσότερες Πληροφορίες για το εξής: Συνέδριο για το Θήτα Κλήαρ

Αλλά για να συνεχίσει κανείς να ζει, πρέπει να διαπεράσει τα µυστήρια που τον κάνουν να οπισθοχωρεί. Και το µεγαλύτερο απ’ αυτά τα µυστήρια είναι το µυστήριο που λέει: «Πρέπει να επιβιώσω; Ή µήπως πρέπει να υποκύψω;»– Λ. Ρον Χάμπαρντ

Ο Σκοπός; Η Διαδικασία Επίτευξης του Κλήαρ. Κι όχι µόνο για ένα άτοµο, αλλά για εκατοντάδες, ή ακόµα και χιλιάδες – ταυτόχρονα.

Ήταν το 1959. Κι ενώ τα αντικείµενα της Διανοητικής και της Σαηεντολογίας είχαν µπει στη δέκατη χρονιά τους, ο Λ. Ρον Χάμπαρντ ξεκινούσε µια τελείως καινούργια εποχή – µια εποχή που κυριολεκτικά θα µεταµόρφωνε την εικόνα της Σαηεντολογίας για πάντα.

Η ανάπτυξη της τεχνολογίας, είχε προχωρήσει τόσο πολύ, που µετατράπηκε σε έναν άθλο τον οποίο ο Λ. Ρον Χάμπαρντ επιζητούσε από το 1950. Η Επίτευξη του Κλήαρ από άλλους ώντιτορ εκτός από τον ίδιο είχε γίνει πραγµατικότητα. Κατά συνέπεια, ο Ρον ήταν τώρα ικανός να επικεντρώσει την προσοχή του στα µέσα που θα χρειάζονταν για να το κάνει αυτό σε ευρεία κλίµακα. Παρ’ όλ’ αυτά, όπως περιέγραψε σε ένα άρθρο την άνοιξη του 1959 µε τίτλο «Το θέµα της Επίτευξης του Κλήαρ», δεν ήταν καινούργιος στόχος:

«Όταν διαπίστωσα το 1950 ότι άλλοι ώντιτορ δεν µπορούσαν να το πετύχουν, θεώρησα αποκλειστικό µου έργο το εξής:

»1. Να µελετήσω όλα τα φαινόµενα που είχαν σχέση µε την επίτευξη του Κλήαρ,

»2. Να µελετήσω τρόπους για να εκπαιδεύσω ώντιτορ να κάνουν τη δουλειά, και

“3. Να επιτύχω την αρχική κατάσταση σε ευρεία κλίµακα από τους ώντιτορ εν γένει, σε όλα τα είδη των κέις».

Πρώτα απ’ όλα, και ως απόδειξη του γεγονότος ότι η τεχνολογία είχε εξελιχθεί σε ένα πολύ ακριβές επίπεδο εφαρµοσιµότητας, όντως, σε ένα νέο επίπεδο – ο Ρον παρέδωσε τις Διαλέξεις του Ειδικού Μαθήµατος Επαγγελµατία Ώντιτορ, τον Απρίλιο του 1959, για να χρησιµεύσει ως η κύρια διδακτική ύλη ενός καινούργιου Μαθήµατος Επαγγελµατία Ώντιτορ. Οι διαλέξεις αυτές ήταν τόσο περιεκτικές σε αρχές, που ο Λ. Ρον Χάμπαρντ τις περιέγραψε ως τα «θεµελιώδη των θεµελιωδών». Πρέπει να επισηµανθεί όµως ότι, ενώ η τεχνολογία αυτή για τους ώντιτορ είχε σταθεροποιηθεί, οι συγκεκριµένες διαλέξεις κατέχουν ακόµα σήµερα τη θέση του βασικού µαθήµατος της εκπαίδευσης των ώντιτορ.

Πιο συγκεκριµένα, και πέρα από το γεγονός ότι σταθεροποίησε µόνιµα αυτό το έργο, ο Ρον χρειαζόταν αυτό το νέο Μάθηµα Επαγγελµατίας Ώντιτορ άµεσα, για να εκπαιδεύσει γρήγορα ώντιτορ για κάτι άλλο που τώρα σχεδίαζε. Συγκεκριµένα χρειαζόταν το στόχο 3 που αναφέρθηκε παραπάνω: την Επίτευξη του Κλήαρ «σε ευρεία κλίµακα από τους ώντιτορ γενικά, σε όλα τα είδη των κέις».

Στην πραγµατικότητα, η πρακτική πλευρά της εκτενούς επίτευξης του Κλήαρ το απαιτούσε. Με κριτήριο τους αριθµούς, άσχετα µε το πόσους ώντιτορ µπορούσε ο Ρον να εκπαιδεύσει, δε θα µπορούσε ποτέ να προχωρήσει όσο γρήγορα έπρεπε αν το κάθε άτοµο έπρεπε να γίνει Κλήαρ στη βάση «ένας προς ένα». Αυτό που επεδίωκε ο Λ. Ρον Χάμπαρντ ήταν µια µέθοδος επίτευξης του Κλήαρ «εύκολη, γρήγορη, ανέξοδη», ώστε να µπορεί να επωφεληθεί από αυτήν κάθε ον.

Η λύση βρισκόταν στο συνεργατικό ώντιτινγκ, κατά το οποίο δύο ώντιτορ σχηµάτιζαν µια οµάδα και έδιναν ώντιτινγκ ο ένας στον άλλο. Όµως, ενώ το συνεργατικό ώντιτινγκ είχε υπάρξει για κάποια χρόνια, αυτό που είχε σκοπό να εξαπολύσει ήταν κάτι τελείως διαφορετικό. Ήταν επακόλουθο του γεγονότος ότι όλο το συνεργατικό ώντιτινγκ ως εκείνη τη στιγµή γινόταν µε οµάδες εκπαιδευµένων ώντιτορ. Αν έπρεπε όµως να εκπαιδεύσει το κάθε άτοµο σε επίπεδο επαγγελµατία ώντιτορ για να µπορέσουν να δώσουν ώντιτινγκ ο ένας στον άλλο, τότε δε θα πετύχαινε τίποτα.

Ποια ήταν η λύση; Ο Λ. Ρον Χάμπαρντ ανέπτυξε έναν τελείως διαφορετικό τύπο συνεργατικού ώντιτινγκ, για νέους ώντιτορ. Το ονόµασε Χαλιναγωγηµένο Ώντιτινγκ, αφού οι ενέργειες που επιτρεπόταν να κάνει ο ώντιτορ ήταν ελάχιστες, κι έτσι απαιτούσαν πολύ λίγη εκπαίδευση. Αλλά αυτό ήταν µόνο το µισό τµήµα της εξίσωσης.

Μετά, καλώντας ώντιτορ να συγκεντρωθούν για εκπαίδευση στο 6ο Προχωρηµένο Μάθηµα Πρακτικής Διδασκαλίας στο Λονδίνο (ACC), εισήγαγε κάτι που δεν είχαν ξανακούσει ποτέ – το µέσο µε το οποίο ένας ώντιτορ µπορούσε να δώσει πρόσεσινγκ σε εκατοντάδες, ακόµα και χιλιάδες άτοµα ταυτόχρονα. Κι όχι Οµαδικό Πρόσεσινγκ, όπου τα παραγγέλµατα δίνονται σε µια ολόκληρη αίθουσα γεµάτη µε ανθρώπους. Αλλά απεριόριστες οµάδες ελάχιστα εκπαιδευµένων συνεργατών ώντιτορ που λάµβαναν ώντιτινγκ, στην πραγµατικότητα, από έναν εκπαιδευµένο ώντιτορ. Στην πραγµατικότητα, αυτό ήταν από τις πρώτες µορφές πρόσεσινγκ που αναπτύχθηκαν, όπως είπε ο Ρον σ’ εκείνους τους ώντιτορ του 6ου ACC του Λονδίνου:

«Λοιπόν τι είναι αυτό; Τι είναι αυτό; Νοµίζετε ότι αυτό είναι κάτι καινούργιο. Ναι, ναι, είναι πολύ καινούργιο όσον αφορά την τεχνολογία του, και εκπληκτικά καινούργιο όσον αφορά την αποδοτικότητά του. Αλλά δεν είναι καινούργιο ως ιδέα. Γιατί αυτός ήταν ο τρόπος που έλαβα πολλές ώρες ώντιτινγκ το 1946, το ’47, το ’48 και το ’49.

»Συνεπώς, η ιδέα του ενός ώντιτορ που χειρίζεται µεγάλο αριθµό οµάδων είναι πολύ παλιά. Αλλά η µεθοδολογία µε την οποία αυτό γίνεται σήµερα είναι πολύ καινούργια».

Ναι, υπήρχε µια πολύ «καινούργια µεθοδολογία» και είχε άµεση σχέση µε το θρυλικό τελικό στοιχείο αυτής της περιόδου έρευνας. Γιατί, ξέχωρα εντελώς από την εκπαίδευση που παρέδιδε προσωπικά στους ώντιτορ στο Λονδίνο, ο Λ. Ρον Χάμπαρντ διεξήγαγε έρευνες σε έναν τελείως διαφορετικό τοµέα. Κι ακόµα κι αν οι Σαηεντολόγοι γενικά δεν ήξεραν τίποτα γι’ αυτό, εκείνος καθήλωνε την προσοχή του κόσµου της φυτοκοµικής µε τα πειράµατα που έκανε σε θερµοκήπια, παράγοντας µερικά απίστευτα αποτελέσµατα – ντοµατιές ύψους έξι µέτρων και αγγούρια µεγάλα σαν καρπούζια. Κι ενώ ο Τύπος προέβαλλε στις πρώτες σελίδες τίτλους όπως: «Το εργαστήριο ατοµικής εποχής του Δόκτορα Χάµπαρντ», και περιέγραφε «µια ανακάλυψη τεράστιας σηµασίας για τους λάτρεις της κηπουρικής», είναι γεγονός ότι δε γνώριζε ούτε τη µισή ιστορία.

Γιατί, όντως, εδώ υπήρχε µια έρευνα που πήγαινε πολύ πιο βαθιά, µε καθολικές συνέπειες. Κι αυτό που ξέθαψε η έρευνα ήταν τα βασικά ποστιουλέιτ του επιβιώνω και του υποκύπτω, και το πώς κάποιος γίνεται θύµα.Από αυτό βρέθηκαν όχι µόνο οι µηχανισµοί όσον αφορά το γιατί η ζωή υποκύπτει, αλλά και τα πρόσες για να ξεκινήσει η Επίτευξη του Κλήαρ σε ευρεία κλίµακα.

Επιπλέον, αυτό ήταν µόνο η αρχή. Γιατί είχε φυτέψει έναν άλλο σπόρο που σύντοµα θα έβγαζε βλαστάρια σε όλο τον πλανήτη. Κι αν δεν είχε αναφερθεί έως εκείνη τη στιγµή, αυτό συνέβη µόνο γιατί έτσι ήθελε να γίνει.

Ξενοδοχείο Σόρχαµ, Ουάσιγκτον, 4 Ιουλίου 1959· ένα καταιγιστικό χειροκρότηµα γεµάτο προσδοκία για όσα δεν ήξεραν. Και µετά χαµήλωσαν τα φώτα, σε µια οθόνη πρόβαλε µια φωτογραφία κι ακούστηκαν τα λόγια του Ρον που τώρα έχουν γίνει αθάνατα: «Και αυτό είναι το Σαιντ Χιλ».